دنیا به نبود آب و خشکی هامون‌های سیستان، اعتراف کرد و صدای وجدان میلیون‌ها انسان در سراسر دنیا بلند شد.

به گزارش پایگاه خبری سیستان و بلوچستان ضجه‌های دام‌داران سیستانی، نماد واماندگی هزاران دام‌داری است که هق‌هق برآمده از قلوب‌ دردمندشان را برای آبروداری و نجابت خود، فرومی‌خورند و تنها دست‌هایی به درگاه ذات رهایی‌بخش به آسمان عدالت بالا می‌کنند.
در این میان، حرکت‌های نمایشی غیرپوششی و البته حداقلی از سوی وزارت جهادکشاورزی برای نشان‌دادن کمک به تامین علوفه‌ی دام‌داران به جامعه صورت گرفته است، ولی علوفه‌ی تامینی، در مقابل نیاز دام‌داران، حکایت قطره‌ای از دریا است.
خشک‌سالی، مرگ تدریجی کشاورزان، دامداران و صیادان است که تنها چشم‌ بصیرت به ابعاد مختلف آن می‌تواند باز شود.
در مقابل، سیل هجوم می‌کند، منطقه‌ای را در لحظه تخریب می‌کند، فریادها بلافاصله بلند می‌شود و کمک‌ها سرازیر و سپس آبادی ناشی از آب سرشار را درپی دارد.

اما خشک‌سالی، چون خوره‌ای است که از درون، جامعه‌ی کشاورزی منطقه را چون عصای حضرت سلیمان می‌خورد و آن‌گاه که بخواهی به این جامعه‌ی غیور، وطن‌دار، مرزدار و سلح‌شور تکیه کنی، خواهی یافت که از قابلیت افتاده است.
دولت‌مردان تکیه‌زده بر کرسی‌هایی که صدها هزار، از همین مردم علت موجبه‌ی تثبیت آن برای تصدی شما شده‌اند، به داد مردم برسید:
۱. کشاورزان سیستان، اندک دانه‌های گندم که در انبان داشته‌اند، به امید رهاسازی حقابه، به خورد زمین خشک داده‌اند، آهی در بساط ندارند که با ناله سودا کنند، خسارت آن‌ها را تامین کنید، این اقدام باید فوری صورت گیرد و برای تبلیغ آن، جلوی تک‌شات‌های دوربین، صف نکشید.
۲. علوفه‌ی مورد نیاز دام روستائیان و عشایر، تامین و دام مازاد آن‌ها به قیمت مناسب و حتی یارانه‌ای خریداری، کشتار و در خود منطقه، تبدیل به گوشت و توزیع بین خود مردم سیستان شود.
۳. با وجود شرایط رکود، مالیات بنگاه‌های اقتصادی منطقه، بازاریان و سایر مشاغل، بخشوده شود.

یادداشت/ عباس نورزایی